Wczesnym popołudniem Anka wybrała się na dłuższy, prawie 3,5
godzinny, spacer z Ruterem, na południową stronę autostrady. Jak widać Ankę
także ogarnęła pasja fotografowania Rutera.
Przy zachodniej barierce nad autostradą A4
Na ul. Podgórki
Fort 51
Widok z Drogi Rokadowej
Na Tuchowskiej
Zainteresowanie ruchem drogowym
Odpoczynek w przyciasnym koszyku. Duże legowisko już w drodze...
Dzisiaj wieczorem dostarczono zamówione legowisko dla Rutera.
Najwyższa pora, bowiem koszyk był już stanowczo za mały.
Ruter zgięty w pałąk w koszyku.
Gdy leży nieco wyprostowany głowa musi być podparta wałkiem z ręcznika.
Gdy w koszyku robi się zbyt ciasno trzeba przenieść się na twardy parapet.
No i wreszcie nadeszła przesyłka
Zapoznanie z nowym legowiskiem
Stary koszyk, w którym Ruter już się nie mieścił tak bardzo,
że trzeba było na zewnątrz robić mu podpórkę pod głowę, wynieśliśmy na balkon.
Jego miejsce zastąpiło nowe legowisko. Pokrowiec jest z materiału
analogicznego jak powłoka plecaka, doszedłem więc do wniosku że może dla
Rutera nie być przyjemne. Dlatego legowisko obłożyliśmy kocykiem z koszyka,
licząc na to, że znane zapachy ułatwią Ruterowi akceptację nowego legowiska.
Niestety, myliliśmy się. Ruter bardzo szybko rozpoczął siłowe
zapoznawanie się z nowym legowiskiem. Najpierw zrzucił z wierzchu kocyk a
następnie przypuścił atak na pokrowiec legowiska. Wystarczyło, że na chwilkę
przeszliśmy do pokoju a Ruter już wyrwał w materiale pokrowca dziurę i
rozszarpał zamek. Zaskoczony oglądałem dzieło Rutera. Nie sądziłem, że tak
szybko zniszczy swoje legowisko. Anka jednak stwierdziła, że będzie w stanie
to jakoś naprawić. Jeszcze raz więc owinęliśmy legowisko kocykiem i
przeszliśmy do pokoju bacznie jednak nasłuchując co się dzieje w korytarzu.
Jak tylko Ruter stracił nas z oczu natychmiast przystąpił do ponownej
dewastacji legowisko.
No to mamy problem. Najwyraźniej nowe legowisko Ruterowi się
nie podoba. Tylko dlaczego i jak to zwalczyć ? Postanowiliśmy więc złagodzić
przejście na nowe legowisko w ten sposób, że przez jakiś czas będą dwa
legowiska. Jak się Ruter spokojnie zapozna z nowym to może później zaakceptuje
je. Stary przyciasny koszyk wrócił więc na swoje miejsce, a ponton (nowe
legowisko) powędrował do mojego pokoju. Ułożyłem go w pobliżu mojej wersalki
mniej więcej w tym miejscu w którym Ruter najczęściej się kładł. I czekamy na
wyniki.
Wieczorem Ruter przyczłapał do mojego pokoju i położył się w
wąskim przejściu pomiędzy wersalką a pontonem jednak kładąc głowę na jego
krawędzi. Po północy widziałem go już śpiącego w nowym legowisku. Nad ranem
jednak spał w korytarzu w koszyku.
Od samego rana Ruter jest bardzo niespokojny. Raz po raz
zagląda do mojego pokoju. Za każdym razem łapie mnie zębami za ręce lub nogi.
Trudno go uspokoić. Na poranny spacer z Arturem o 6:30 nie ma ochoty
wychodzić, co zdarzyło się po raz pierwszy. Ruszył się z miejsca dopiero na
moje wołanie. Po powrocie ze spaceru dostał pełną porcję (200g) karmy, co jak
zwykle zjadł w ciągu trzech minut. Bardzo szybko po tym śniadaniu znów
rozpoczęło się nękanie wszystkich przez Rutera. Kilka razy Ruter wspinał się w
różnych miejscach na wersalkę i stojąc tylnymi nogami jeszcze na podłodze
usiłował dosięgnąć mnie zębami.
Ruter wspina się na wersalkę najwyraźniej usiłując coś mi powiedzieć.
Nigdy dotąd Ruter nie był wpuszczany na moją wersalkę. Dlatego
teraz zaskoczony patrzyłem, jak w pewnym momencie Ruter ostrożnie podciągnął
tylne nogi i bardzo niepewnie, zerkając co chwila na mnie, przysiadł na brzegu
wersalki. Nie miałem siły zganiać go stamtąd. Wpatrywałem się w Rutera
próbując odgadnąć przyczynę tak dziwnego jego zachowania. Po chili Ruter
ułożył się niepewnie przy brzegu wersalki opierając się o mnie delikatnie.
Po raz pierwszy złamaliśmy z Ruterm zasadę rozdziału legowiska :)
Widać było, że Ruter powoli uspokaja się, zupełnie jakby
właśnie do szczęścia potrzebował tego bliskiego kontaktu ze mną. Postanowiłem
więc pozwolić psu poleżeć koło mnie jakiś czas. Pozostaje jednak problem do
rozwiązania tak niezwykłego niepokoju / podekscytowania Rutera. Początek tego
dziwnego zachowania zbiegł się z rozpakowaniem nowego legowiska nic więc
dziwnego, że podejrzenia padły na legowisko. Najwyraźniej mu się nie
spodobało. Ale dlaczego w takim razie jednak od czasu do czasu kładzie się do
niego i to pomimo, że oddaliśmy mu juz poprzednie legowisko ?
Po kilku minutach spokojnego leżenia Ruter sam zszedł z
wersalki i ku mojemu zdziwieniu usadowił się w nowym legowisku. Poleżał w nim
jakiś czas, chyba się nawet zdrzemną, ale zaraz po tym wylazł z niego i
usadowił się obok. Po kilku następnych minutach znalazł się na swoim dawnym
ulubionym miejscu: na krześle.
Krzesło lepsze od nowego legowiska (przykrytego
kocykiem) ?
Twarda podłoga tez lepsza od nowego legowiska :(
Nawet zbyt mały koszyk jest lepszy od nowego legowiska ?
Po następnym kwadransie Ruter drzemał już w korytarzu w swoim
starym przyciasnym koszyku. Wygląda na to, że nowe legowisko zdecydowanie nie
odpowiada gustom Rutera. No cóż, trzeba będzie coś wymyślić.
W sprawie nowego legowiska jest pewien postęp. Mniej więcej
połowę czasu Ruter spędza już w nowym legowisku.
Tym razem jeszcze poza legowiskiem, ale z nogami już na nim.
Smaczne spanie w nowym legowisku.
Wczesnym popołudniem z Rutera wyprowadza Artur pomimo, że
przecież jestem w domu. Przeziębienie jednak zmusza mnie do pozostania w domu.
Dzięki temu jednak mogę śledzić z okna z aparatem w ręku spacer Artura.
Po południu Ruter dopraszał się o spacer tak zawzięcie, że
postanowiłem w ostatniej chwili, bo około 17-tej, wziąć go na krótka wycieczkę
w Las Kosocicki. Mała kilkudziesięciu minutowa rundka ścieżkami wokół tego
niewielkiego lasku wpłynęła na Rutera uspokajająco.
Niedziela w prognozach meteo wyglądała nieco gorzej od soboty,
więc nie planowałem żadnej wycieczki tym bardziej, że od kilku dni leczę
przeziębienie. Tymczasem okazało się, że dzień wstał nie tylko ciepły i
bezdeszczowy ale nawet słoneczny. W samo południe zadecydowałem więc o wyprawie do Lasku
Tynieckiego. Poniżej zamieszczam tylko kilka zdjęć z Ruterem, Więcej zdjęć z
widokami tego lasku można znaleźć na
Panoramio.
Nowe legowisko Rutera (typu ponton) przez cały czas znajduje
się w moim pokoju. W dotychczasowym miejscu na korytarzu wciąż jeszcze do dziś
znajduje się stary wiklinowy koszyk. Dziś postanowiłem dokonać podmiany nie
chcąc, aby Ruter przyzwyczajał się do dwóch legowisk. Mam nadzieję, że te
kilka dni wystarczyło, by Ruter zapoznał się z nowym legowiskiem, ale ze
starego również mógł korzystać w razie ochoty. I rzeczywiście. Ruter sypiał
przez te kilka dni w różnych miejscach, ale jednym z nich było także nowe
legowisko. Ostatnio nawet jakby częściej korzystał z nowego legowiska.
Nad ranem Ruter wciąż jeszcze w nowym legowisku.
Zamiany dokonałem popołudniu. Tym razem jednak poprzednie
legowisko nie wynosiłem na balkon lecz po prostu zamieniłem z nowym miejscami.
Tak więc od kilku godzin w korytarzu znajduje się nowe legowisko a w moim
pokoju stare. Jak na razie Ruter zachowuje się dość poprawnie. Nie
zaobserwowałem żadnych problemów. Nawet teraz (godzina 23:00) Ruter ułożył się
już do spania na korytarzu, a więc w nowym legowisku. Nie chcę zapeszyć, ale
wygląda więc na to, że Ruter ostateczności zaakceptował nowe legowisko.
Późnym wieczorem Ruter szykuje się do spania w swoim
starym miejscu, tyle, że teraz jest tam nowe legowisko.
W ciągu dnia Ruter wykorzystuje wszystkie swoje ulubione
miejsca na drzemkę. Pocieszające jest tylko to, że wśród tych miejsc jest
także nowe legowisko.
Parapet. Wykorzystywany od kiedy tylko mógł się na niego wspiąć.
Nowe legowisko. Miejsce wykorzystywane od końca stycznia, po wyzdrowieniu.
Nowe legowisko od wczoraj.
Środa okazała się bardziej pochmurna od wtorku, jednak
znacznie bardziej ciepła, a z każdą godziną robiło się coraz cieplej. Pomimo
zapowiedzi przelotnych opadów niebo przejaśniało się. Dlatego tuż po południu
zarządziłem mała wycieczkę. Tym razem naszym celem był Las Bronczarowa.
Nieoczekiwana zabawa w oczekiwaniu na wycieczkę
Początek spaceru przez las zapowiadał się bardzo sielsko.
Atmosfera była niemal letnia. Ciepło z przyjemnym powiewem orzeźwiającego
wiaterku, szum drzew, śpiew ptaków i biegający po ścieżce Ruter.
Ruter bardzo szybko przypomniał jakie są jego
upodobania.
Ruter odmówił spaceru na Solway'u. Wróciliśmy więc do domu bez
spaceru, ale Ruter po zjedzeniu swojej popołudniowej porcji karmy przesiadywał
na parapecie obserwując życie osiedla i mojego pokoju.
Późnym wieczorem Ruter dalej okupuje parapet w moim pokoju. Tym
razem ułożył się na nim na dobre do spania.
Ruter po raz pierwszy w swojej historii nie domagał się
porannego wyprowadzenia, dlatego zaspałem i na boisku znaleźliśmy się dopiero
około 7-mej. Być może z tego powodu Ruter nie narzekał na brak koleżków do
zabawy. Dzień wstał słoneczny, ale trawa była mocno zroszona. Ruter nie stronił
od zabawy, więc skutek był taki, że po raz pierwszy musiałem Rutera myć w wannie
po porannym spacerze.
Na porannym spacerze
Solway problem.
Wczoraj (czwartek, 10 IV) przed podaniem popołudniowej porcji
karmy postanowiłem zabrać Rutera na spacer. Ponieważ była piękna słoneczna
pogoda i zrobiło się bardzo ciepło toteż na wszystkich osiedlowych trawnikach
zaroiło się od ludzi. W tej sytuacji zapakowałem Rutera do samochodu i
pojechaliśmy na Solway, niech sobie swobodnie - bez smyczy i kagańca - pohasa.
Zaparkowałem tuż koło szlabanu i stromo wspięliśmy się na pierwszą skarpę. Już
wychodząc na pierwszą łąkę Ruter zaczął popiskiwać i cicho skomleć. Zatrzymał
się i patrząc na mnie nie przestawał skomleć. Nawoływanie i zachęcanie Rutera do
dalszego spaceru nie dawało efektów. Ruter podchodził do mnie na parę metrów po
czym zatrzymywał się i nie przestawał skomleć. Natomiast gdy próbowałem się
zbliżyć do niego natychmiast zawracał, odbiegał kilka metrów w kierunku
samochodu i zatrzymywał się czekając na mnie.
Manewr ten powtórzył niemal za każdym razem gdy usiłowałem
podejść do niego. Pomimo tego udało mi się go kilka razy przytrzymać, gdyż
wyraźnie nie uciekał ode mnie a jedynie usiłował zmusić mnie do powrotu. Gdy
chciałem go zmusić do pójścia w przeciwnym kierunku, czyli na skarpę, opór
stawiał tak silny, że nie było o tym mowy. W końcu, zaniepokojony jego
zdecydowaną postawą postanowiłem cofnąć się do samochodu i zbadać przyczynę
dziwnego zachowania się psa.
Przy samochodzie Ruter wyraźnie się uspokoił. Nie ciągnął mnie
do samochodu lecz spokojnie kręcił się w jego pobliżu. Ponieważ jednak ten
rejon, ze względu na duże zaśmiecenie, nie nadawał się na spacer, zdecydowałem
się na powrót do domu, bez spaceru.
Problem jednak pozostał. Dlaczego Ruter nie chciał spacerować po
Solway'u. Widzę kilka możliwości. Albo mu się coś w Solway'u nie podoba,
albo mu się w ogóle nie chce spacerować gdzie indziej niż po osiedlu, albo z
jakiegoś powodu tylko tym razem chciał być w domu - może na przykład był zbyt
głodny - zabrałem go przecież na spacer nie podając popołudniowej porcji karmy -
miał prawo być głodny.
Aby wyjaśnić tę zagadkę postanowiłem na następny dzień zrobić
eksperyment i zabrać Rutera o tej samej porze na spacer na Solway. Tym razem
jednak najpierw dałem mu należną porcję karmy przed spacerem. Na Solway
podjechaliśmy niemal od tej samej strony, jednak samochód zaparkowałem na ślepej
uliczce (przecznica od Witosa) - w tym samym miejscu co za pierwszym razem
jeszcze w marcu.
Tym razem Ruter nie pozwolił się odciągnąć od samochodu nawet na
kilka metrów. Z początku puściłem Rutera bez smyczy pozwalając mu biegać
swobodnie i cieszyć się przestrzenią. Jednak Ruter, gdy zorientował się że chcę
odejść od samochodu, natychmiast zawrócił i gwałtownie domagał się mojego
powrotu skomląc, co chwila spoglądając na mnie obserwując moją reakcję, i
skacząc na samochód.
Zaintrygowany już poważnie postawą Rutera postanowiłem jednak
zmusić go siłą do spaceru. Zdarzało się bowiem czasami że Ruter nie chciał
gdzieś iść na spacer, ale po odciągnięciu na pewną odległość dalej już szedł
chętnie sam. Przypiąłem więc smycz i stanowczo zacząłem go odciągać od
samochodu. Ruter jednak nie zrezygnował z oporu. W tej sytuacji doszedłem do
wniosku, że spacer nie ma sensu. Powstał jednak poważny problem. O co chodzi
Ruterowi ?
Zapakowaliśmy się z powrotem do samochodu i zacząłem się zastanawiać
nad ty,, co zrobić z tym fantem. Niedobrze by było bowiem, gdyby Ruter
nagle stracił ochotę do wszelkich spacerów i wycieczek. Z drugiej strony,
może psu chodzi tylko o niechęć do Solway'u ? Aby wyjaśnić przynajmniej
ten problem postanowiłem Rutera wywieźć natychmiast w inne miejsce i
zobaczyć, czy będzie chciał tam chodzić. Najbliższe miejsce, dające
możliwości swobodnego puszczenia psa bez smyczy i kagańca, to był Las
Kosocicki, tuż za autostradą (w pobliżu punktu przecięcia równoleżnika 50º
i południka 20º).
Tak więc bez zwlekania natychmiast z Solway'u pojechałem do Kosocic. Na
miejscu byliśmy po kilkunastu minutach.
W tym miejscu Ruter nie wykazywał żadnego niepokoju. Spokojnie
oddaliliśmy się od samochodu i po kilkunastu metrach weszliśmy w las.
Ruter spokojnie biegł obok mnie odbiegając od czasu do czasu na lewo lub
prawo. Spacerowaliśmy po lesie ponad pół godziny po czym spokojnie
wróciliśmy do samochodu i jak gdyby nigdy nic wróciliśmy do domu.
Dzięki temu przekonałem się, że Ruter nie stracił ochoty na spacery i
wycieczki. Najwyrażniej odmiawia spacerów jedynie po hałdach Solway'u. No
cóż, w takim razie nie będziemy tam więcej chodzili. Ciekawostką jednak
dla mnie pozostaje, jaka jest przyczyna tak silnej i nagłej niechęci
Rutera do Solway'u.
Teren Solway'u, Ruter wyraźnie mi pokazuje czego chce.
Teren Solway'u, Ruter potrafi też pokazać, czego nie chce !
Tymczasem w Lesie Kosocickim Ruter zachowywał się całkiem normalnie.
W grudniu jeszcze wraz ze smyczą zakupiłem dla Rutera kaganiec.
Obecnie, kaganiec ten mogę założyć co najwyżej na Pixela (maskotka na
telewizorze). Dla Rutera konieczny był więc nowy kaganiec. Sprawa była pilna,
bowiem kontrole straży miejskiej stały się coraz bardziej natarczywe, a poza tym
uchroni to też Rutera przed zjadaniem różnych śmieci wyrzucanych przez ludzi pod
blokiem lub na trawniku. W ciągu tygodnia kupiłem więc kaganiec dla Rutera, choć
w sklepiku osiedlowym nie było zbyt wielkiego wyboru.
Pierwsza reakcja Rutera na kaganiec była fatalna. W amoku
uderzał głową o wszystkie przedmioty i ściany. W obawie by nie zrobił sobie
krzywdy szybko mu go zdjąłem. Co pewien czas w ciągu dnia zakładałem mu go
ponownie na chwilkę i po kilku minutach zdejmowałem. Za każdym razem
pozostawiałem mu kaganiec na nieco dłużej. Następnego dnia wieczorem Ruter na
spacerze biegał już w kagańcu i choć starał się co chwila go pozbyć to jednak
widać było, że najgorsze już za nami
Dzisiaj rano na porannym spacerze założyłem Ruterowi
kaganiec.
Dziś na porannym spacerze Ruter biegał w kagańcu już zupełnie
swobodnie. Gdy na boisku pojawiła się Vivi, i zabawa z nią zaczęła się
rozkręcać, zdjąłem kaganiec i Ruter wyraźnie od razu bawił się lepiej.
Po raz pierwszy od dłuższego czasu Ruter wtargnął do łazienki.
Tym razem jednak, bez niczyjej pomocy, noga za nogą wlazł do wanny i to pomimo,
że nie było w niej wody. Położył się w niej i kilkanaście minut spędził w niej
nie mając zamiaru jej opuścić.
Zaczyna się ściąganie gąbek z parapetu w łazience.
Na popołudniowym spacerze po osiedlu
Niewielka łąka koło parkingu też nadaje się na zabawy
Dziś Ruterowi mija pół roku życia - przynajmniej tak sądzimy. Co
prawda jakiejś specjalnej uroczystości z tej okazji nie było, ale trochę sie
wzruszyliśmy, bo dziś także kończy się czwarty miesiąc pobytu Rutera w naszej
rodzinie.
Wygrzewamy się w słonku na balkonie i czujnie obserwujemy otoczenie.
Balkon nie daje zbyt wielu możliwości do szaleństw, ale
cos się zawsze znajdzie...
Pogoda przez cały weekend nie nadawała się na wycieczki za
miasto, więc poza krótkimi spacerami po osiedlu nie mieliśmy zbyt wiele okazji
do ruchu.
Ruter każdą chwilę w domu wykorzystuje na drzemkę
Wieczorny spacer Rutera, niemal zawsze połączony z zabawami z
kolegami z osiedla, tym razem nie zaliczy do udanych. Po godzinie 21-ej na
alejkach jest już ciemno więc przeszkód terenowych, pomimo rozstawionych latarń,
nie widać zbyt dobrze. W szczególności mój niepokój budziły poręcze, nie wiadomo
po co, zamontowane wzdłuż boiska. Od dłuższego czasu zastanawiałem się w jaki
sposób psy w pełnym biegu potrafią tak zręcznie omijać te słupki.
Niestety, dziś Ruter nie ominął. W pełnym biegu z Bafi Ruter
nagle został zatrzymany w miejscu na jednym z tych słupków. Krótki skowyt. Z
daleka już widzę, że Ruter leży i nie podnosi się. Na szczęście krótkie
pieszczoty i masaż pomogły. Po chwili Ruter chodził już normalnie, choć nieco
niepewnie. Aby go nie forsować zbytecznie postanowiłem na tym spacer wieczorny
zakończyć. Po kilkunastu minutach nie dało się już zauważyć u Rutera
jakichkolwiek skutków zderzenia.
Moja drzemka nad książką to niezła okazja dla Rutera by przespać się w moim
towarzystwie.
Dziś na porannym spacerze zauważyłem u Rutera dość rzadką
konsystencję kału. Niestety, każda następna w tym dniu była coraz rzadsza. W
ciągu dnia Ruter na każdym spacerze miał dość dużą swobodę, więc niewykluczone
że coś znalazł niewłaściwego i zjadł. Poza tym jednak zachowuje się całkiem
normalnie. Apetyt ma jak zawsze ogromny, pije sporo wody, duża ochota do zabawy.
W każdym bądź razie nie sprawia wrażenia chorego.
Spania ciąg dalszy, tym razem na parapecie w poniedziałkowy wieczór.
Tuż po powrocie do domu, około 17-tej, zabrałem Rutera i
pojechaliśmy do Arki. Trzeba było kupić kolejny worek karmy więc przy tej okazji
zważyłem Rutera na wadze w klinice. Wynik: 25,7kg. Poprzednie ważenie było na
początku kwietnia, a więc przez trzy tygodnie Ruterowi przybyło tylko 2kg. Na
koniec miesiąca powinno więc być około 3kg. Jest to wyraźnie mniej niż w marcu,
a więc Ruter powoli zmniejsza tempo wzrostu.
Przy okazji tego 5-cio kilometrowego przejazdu okazało się, że
Ruter nie wyleczył się jeszcze z choroby lokomocyjnej. Przez ostatnich kilka
tygodni nie było z tym problemu, więc sądziłem że będzie już dobrze. Niestety, w
drodze do Arki Ruter zwymiotował.
Od kilku dni w kale Rutera widać były śladowe ilości krwi.
Pomimo zaaplikowanego wczoraj Lakcid Ruter nadal miał rzadki kał. Nie zdziwiłem
się więc, gdy Ruter poprosił o wyprowadzenie w środku nocy bo około 2:30. Do
rana był więc spokój. Mogłem nawet nieco dłużej pospać, bo o zwykłej porze, to
jest około 6-tej, Ruter smacznie spał i nie myślał o jakimkolwiek spacerze. W
tej sytuacji psa wyprowadziła przed 8-są Anka, bo ja szykowałem się już do
pracy.
Tak się złożyło, że gdy wychodziłem z domu Ruter akurat wracał
ze spaceru. Widział więc mnie wsiadającego do samochodu i odjeżdżającego. I
wtedy się zaczęło. Już w lusterku wstecznym widziałem niezwykłe zachowanie
Rytera. Jeszcze byłem w drodze do pracy, gdy Anka telefonicznie poskarżyła mi
się, że nie panuje nad psem. Ruter bowiem widząc mnie odjeżdżającego wpadł w
jakiś szał. Rzucał się na smyczy, skomlał i niezwykle ciągnął za samochodem.
Dopiero po dobrym kwadransie Ance udało się Rutera zaciągnąć do domu. W
mieszkaniu Ruter uspokoił się dopiero po dłuższej chwili.
Popołudniu, po 16-tej Anka znowu postanowiła wyprowadzić na dwór
Rutera. Tym razem jednak Ruter siłą zaciągnął Ankę na parking i tam położył się
na miejscu, gdzie zwykle parkuję. Nie dał się stamtąd odciągnąć, podrywając się
jedynie na widok każdego nadjeżdżającego samochodu. Wreszcie około 17-tej
doczekał się na mnie. Radość powitania była przeogromna. Gdy tylko uchyliłem
drzwi wtargnął do samochodu i skacząc po mnie, oblizując mnie i chwytając zębami
tak przygwoździł, że dopiero po dłuższej chwili mogłem wysiąść.
Dziś rano w kale Rutera znów dostrzegłem znaczące ilości krwi.
W tej sytuacji postanowiliśmy jak najszybciej udać się do
weterynarza. Z Ruterem poszła Anka około 14-tej. Na szczęście okazało się, że to
nic poważnego. Najprawdopodobniej coś podrażniło jego jelita, zapewne zjadł coś
niewłaściwego podczas spaceru. Przy okazji ogólnej oceny stanu zdrowia psa
weterynarz stwierdził idealny rozwój Rutera, co uspokoiło też nasze podejrzenia
co do jego zaokrąglających się ostatnio kształtów.
Paradoksalnie pomimo poprawiającej się pogody coraz trudniej
wyprowadzać Rutera na krótkie codzienne spacery. Jest tak dlatego, że wraz z
poprawiającą się pogodą jest też wszędzie coraz więcej ludzi. Ruter jest bardzo
przyjacielski i z pewnością nikogo nie skrzywdzi więc nie musze się obawiać o
niczyje bezpieczeństwo, ale właśnie z powodu tej przyjacielskości i Ruter lubi
podbiegać do każdej osoby i się serdecznie z nią witać. Niestety, nie każdy to
lubi. Dlatego dzisiaj zabrałem Rutera na niewielką łąkę powyżej parkingu
hipermarketu. Jest tam ogrodzony zielony teren z czystą trawą, no i nikogo
postronnego tam nie ma. Wadą tego miejsca jest tylko to, że trzeba do niego
kawałek podejść.
Ruter w szale kopania dołków
Wieczorem, już po kolacji, Ruter znowu zaskoczył wszystkich. Gdy
pora już była najwyższa na spanie i nikt już nie chciał bawić się z Ruterem ten
poszedł spać - do wanny. Był z leżenia w niej tak zadowolony, że żadną miarą nie
chciał po dobroci z niej wyjść. Najwyraźniej układał się w niej do spania. W
żaden sposób nie mogłem pojąć na czym polega urok spania w wannie, i bez wody,
więc w końcu wyniosłem Rutera z łazienki na rękach. Jak już znalazł się poza
łazienką, to nawet specjalnie nie protestował. Może chodziło mu tylko o to, by
zwrócić na siebie naszą uwagę ?
Ponieważ wczorajszy spacer wieczorny był przed 20-tą, więc po
kolacji musiałem Rutera wyprowadzić jeszcze przed północą. I chyba dobrze się
stało, ponieważ na osiedlu nie było już prawie żadnych ludzi, za to Ruter
spotkał swego dobrego koleżkę (trzy razy mniejszego od niego) Frodo i razem
świetnie się bawili przez niemal pół godziny. Nic więc dziwnego, że na poranny
spacer Ruter zebrał się dopiero po 7-mej.
Na porannym sobotnim spacerze. Czyż nie jest to piękny
pies ?
Po godzinie 12-tej zrobiło się na tyle ciepło, że wybrałem się
na spacer do Lasku Tynieckiego. Tym razem zabrał się z nami Łukasz, z kamerą.
